tarifi olmayan acılar

evlat acısı ve aileyi kaybetmek bence bunlardır ve bundan ötesi yok gibi bişey.

açik pencerenin altına yatarsınız 'kalkarken buraya vurmasam kafamı bari' diyip, sonra aptal gibi unutup kafayı hızlıca kaldırırken pencere köşesi kafanızın ağzına sıçar ve ardından gelen burun sızlaması... sonra gözden akan minik yaşlar ve vefat eden kafa için fatiha okumak.... edit: tarif ediliyormuş yalnız neyse boşverin çok acıdı valla

"geç kalmışlık." ayrıca hayatımın geniş özeti gibi bir tanımlama bu. hayatımın her evresi geç kalınmışlıklar doludur. tarifi yok. geç kaldığını fark ettiğim andan sonra zaman komple ızdırap oğlum valla bak. biz insanlara zamanın yaptığı zulmü başka hiçbir şey yapamıyor, yapamayacak. zaman ilaç falan değil. zaman hepimizi kanırta kanırta sikiyor. sikerim ilacınızı. dünyanın en boş tespiti. zaman insanlık tarihinin en büyük illeti. ben bundan başka hiçbir şeye karşı bu kadar aciz kalamıyorum. anasını avradını sikeyim o akan zamanın.

tabi ki sevdiğin birini kaybetmek hani ayrılmak, kalpten silmek gibi değil harbiden yok olması, vefat etmesi... çok acı anlatılamaz.

geçen gün bir tane biber turşusu yedim. yok böyle acı. ağzım, burnum, kulaklarım hepsi yandı. ağladım resmen. siz düşünün ne kadar acı olduğunu. tövbe ettim artık yemiyorum.

evlat açısı

1. sevilen kişiyi kaybetmek. nasıl anlatır ki insan? 'sevdiğim insanı kaybetmişim bir daha göremeyecekmişim sesini duyamayacakmışım' işte. gibi'lerle nasıl anlatılır? 2. pişmanlık. pişmanlık acının türevi, hüznün integrali gibidir. ikisinden parça taşır. tarifi olmaz, ancak çeşitli gidiş yolları vardır. pişmanlığa götürmeyen tek yolsa gerçekten arada kalındığında ya da zorlanıldığında kalbin istediği yoldur.

teyzemin eşi vefat etti ve teyzemin beş yaşında bi kızı var. kuzenim diyor ki babam yeni evimizin yolunu bulamadığı için eve gelemiyor o ölmedi işte o zaman hissedilen acının tarifi yok.

hala zamanı gelmedi diye düşündüğün bir olaya geç kalmış olduğunun söylenmesi.

(bkz: yirmilik diş ) çektirmek..

o çok tanıdığını düşündüğün insanı aslında hiç tanımadığını farketmek.

adet ağrısı. kendisi karakteristik bir acı-ağrı olup ne karşı cinse ne de hemcinsinize tarif edilemez.

Kaş alırken göz kapağını cımbıza sıkıştırmak. Yazarken gözüm doldu, öyle bir acı...

Annemin ölmesi. Kocaman kadın oldum. Arada evlenirsem şöyle böyle diye anlatıyorum, ilişkimde sorunum yok ama daha da iyi olsun diye tavsiye veriyor. Sonra diyorum ki içimden “daha dün elindeki poşetlerle eve geldiğinde bana ne aldın diye soran çocuktun, şimdi kafandaki düğün hayalini anlatıyorsun.” Yüzüne bakıyorum.. yaşlandığını görüyorum. Geceleri aklıma geliyor bir de.. ansızın. Yav kocaman kadın “annem ölürse ben napacağım” diye yatağın altında hüngür hüngür ağlıyor... bunun düşüncesinin bile bende tarifi yok.

çocuğunun ölmesi. annemle babamın ilk çocukları ölmüş. çocukluktan beri biliyorum en büyük kardeşim ölmüş. her mezarlığa gittiğimde dua ediyorum ama hiç görmedim ben. görmediğim birine üzülür müyüm diye düşünüyorum ama daha çok annemi görünce üzülüyorum. birkaç acı, birkaç ölüm gördüm şu dünyada ama aklım ereli beri anneme hiç "abim nasıl öldü?" diye soramadım. geçen gün konu konuyu açtı ve kendisi anlattı. anlatırken boğazı düğümlendi. annem ölürse ben çok üzülürüm ama ben ölürsem annem yaşayamaz.